نوای جنوب:چندی پیش در یادداشتی با عنوان «نگاه جزئی نگر و صرفا منطقه ای، ارمغان توسعه نامتوازن استان بوشهر» سعی در شناسایی و بررسی برخی آسیب های ناشی از توسعه نامتوازن استان بوشهر داشتم.محمد جعفری

چندی پیش در یادداشتی با عنوان «نگاه جزئی نگر و صرفا منطقه ای، ارمغان توسعه نامتوازن استان بوشهر» سعی در شناسایی و بررسی برخی آسیب های ناشی از توسعه نامتوازن استان بوشهر داشتم.

پس از انتشار این مطلب جناب آقای حسن محدث زاده با شناسه «روزنامه نگار و اهل دیر» و در نقدی با عنوان «بازهم بومی تر، آری» تبر تخریب و تشویش خود را با لعابی از عدم تردید و تشکیک در دغدغه مندی اینجانب آراسته و پس از آن همان گونه که از بطن مطلبشان هویداست سعی در به کرسی نشاندن تفکر ناصواب و ناراستشان در باب صنعت و اجتماع عسلویه داشتند.

جالب این موضوع اینجاست که نقدکننده کسی است که در نزدیکی مرکز استان رحل اقامت و اشتغال گزیده است و شاید حضورشان در عسلویه فقط به بهانه ی همایشی یا جلسه ای چند ساعتی بوده باشد و نقدشونده نیمی از عمر کاری خود را در پای فلرهایی به گفته ایشان همیشه روشن و خشمگین گذرانده است که من باب اطلاع ایشان بر ریه نقاشی سیاه می کشند نه روده، که البته این عدم اطلاع تا زمانی که مصدر تفکری مسموم نباشد قابل اغماض است ولی وای به حال روزی که این تفکر نسخه پیچ منطقه یا جایی گردد.

و توضیحات من:

۱- خطاب اینجانب «برخی» فعالان رسانه جنوب استان بود که ایشان در دخل و تصرفی عجیب، عطاب این توصیه دوستانه را به «همه» بسط داده و وکیل گونه از سوی همه سخن رانده بود.

۲-در باب ایفای مسئولیت های اجتماعی سایر مناطق استان بوشهر مانند نیروگاه اتمی بوشهر فرموده بودند که ساخت مدرسه و بسیاری اماکن دیگر در راستای اجرای مسئولیتشان بوده ولی:
اولا، مدرسه ساخته شده توسط نیروگاه یک موسسه کاملا مستقل با شهریه سنگین و غیردولتی بوده که امکان تحصیل برای همه به دلیل مخارج بالا میسر نبوده و تعریف مسئولیت اجتماعی برای آن کاملا نامربوط است.

ثانیا، مقایسه یک نیروگاه هزار مگاواتی پیر وفرتوت با مجموعه های جوان و برنایی که به ادعای برخی مسئولین تامین کننده نیمی از بودجه کشور است، نشان دهنده عمق تفکر قیاس کننده است و بس.

۳- نگارنده همواره به توزیع عادلانه اعتبارات حاصل از پارس جنوبی براساس میزان تاثیرپذیری صنعت بر محیط معتقد بوده ام ولی طبق منطق آن جناب، چه فرقی میان دشتی و تنگستان در این سو و دیر در آن سو است؟ چگونه دیر شریک داشته های اعتباری جنوب است ولی دشتی وتنگستان که در محدوده ۴۶ هزار هکتاری منطقه ی ویژه ی اقتصادی انرژی پارس قرار دارند باید محروم باشند؟

۴- چرا جناب محدث زاده در هنگام:
– انتصاب مدیران عامل و هیات مدیره پتروشیمی ها و سایر صنایع
-هزینه کرد بودجه مسئولیت های اجتماعی، هزاران کیلومتر دورتر از عسلویه
-استخدام بی ضابطه در این صنایع
– استفاده از خدمات ساده و عمومی شرکت های ثبت سایر استان ها و بسیاری از موارد دیگر، روزه سکوت می گیرند و افطاری خود را فقط با ذکر تکراری « بومی تر آری» و با هجمه به یک هم استانی دغدغه مند و دلسوز و با اظهار شگفتی از سکوت سایر فعالین به دلیل شرایط انتخاباتی! می گشایند؟

۵-باز هم می گویم، این طرز تفکر، جنوب و خصوصا عسلویه را به سمت شعار «بومی ترین» سوق خواهد داد، که درآن صورت، نمدی برای کلاه آقای محدث زاده نیز باقی نخواهد ماند.

در آخر ای کاش دوستان درک درستی از شرایط فعلی داشتند و بدون اطلاع از معادلات صنعت و شرایط محیطی اظهارنظر نمی نمودند و شمشیر آخته خود را بر دل گداخته یک هم دیار فرو نمی بردند.

خلیج فارس