نوای جنوب:

به گزارش خبرداغ ، آنچه برای تو مایه اعتراض است برای من آرزوست! این را می توان جانمایه سخنِ بازنشستگانِ تامین اجتماعی دانست خطاب به کارگران شاغل. نه این که وضع شاغلان خوب باشد، نه. وضع بازنشستگان آنقدر نابسامان است که به وضع نه چندان خوب شاغلان هم رشک می برند! تعجب هم دارد اگر دیده به این حال باز کنید، اما وقتی بدانید که حق مسکن بازنشسته به قرار سال قبل، 22 هزار تومان و سنوات، 28 و اولاد- کلا-24 و معیشت 48 هزارتومان است و برای امسال هم به عادت گذشته باید تا خرداد صبر کنیم و ببینیم چه می شود اما برای شاغلان، حق مسکن 200، سنوات 175، اولاد (هرنفر) 183 هزار تومان اعلام شده است. حالا تفاوت را خودتان محاسبه کنید که چقدر است! شرایط شاغلان خوب نیست اما خدا خیر بدهد نمایندگان کارگران را که برای ارتقای حقوق کارگران و رونق کار تلاش می کنند اما ما مستمری بگیران تامین اجتماعی به که باید دلخوش باشیم؟ انگار ریش و قیچی، دقیق تر عرض کنم؛ سفره و قیچی دست خود دولت است. به اندازه زندگی واقعی و قامت تورم کار ندارد و کار خود را می کند و آنچه بریده و دوخته با واقعیت زندگی فرسنگها فاصله دارد.

خوش به حال کارمندان که حقوقشان به کُرِ بیت المال وصل است و روزگارشان گرفتار پیچ و خم مسائل کارگری نیست. از خزانه حقوق می دهند. از خزانه همسان سازی حقوق را عملیاتی می کنند. اما به کارگران و به ویژه بازنشستگان تامین اجتماعی که می رسد، نانی سر سفره شان نمی نهند بماند که تکه ای هم برمی دارند! نه اعتبار می دهند برای یک سان سازی و نه بدهی خود را به این سازمان می دهند تا بشود گرهی گشود. خدا نگذرد از کسانی که سازمان تامین اجتماعی را حیات خلوت خود فرض دست در جیب کارگران ، این صاحبان اصلی سازمان کردند و آن قدر برداشتند که دولت حاضر هم توان بازپرداخت نداشته باشد!

آقای دولت! روزگار خوب نیست... آقای دولت! یک بار هم شده، برای بازنشستگان کاری بکنید. باور کنید با باز نشسته شدن نان آور خانه، معده فرزندانش کوچک‌تر نمی‌شود که حق اولاد برای شاغلان آن است و برای بازنشسته این. سفره بازنشسته در زمین معجزه پهن نمی شود که حق بن شاغل آن است و از موی سفید کردگان این. اجاره خانه هم فرق نمی کند که از شاغل آن است و از بازنشسته این. مهمتر اینکه؛ چرا ضریب‌ها جوری تعریف می شود که به چند سال، فاصله بازنشسته و شاغل نجومی می شود؟

آقای دولت! زندگی سخت است و برای بازنشسته سخت‌تر. لطفا یک بار هم شده، فردای خودتان را در امروز سپید مویان ببینید قبل از آنکه به روزگار سیاهشان گرفتار شوید. کاری بکنید که فردا داد خودتان بلند نباشد از سفره‌هایی که سال به سال کوچک تر و امیدی که هر روز کوتاه تر می شود، زیاده عرضی نیست، همین!