نوای جنوب:عسلویه ، در قلب یکی از بزرگ‌ترین قطب‌های انرژی خاورمیانه، جایی که شعله‌های مشعل‌ها شب را روشن می‌کنند و صدای یکنواخت دستگاه‌ها با باد جنوبی درهم می‌آمیزد، روز و شب معنای خود را از دست می‌دهند. اینجا عسلویه است؛ سرزمین کارگرانی که بار اقتصاد ملی را بر شانه‌هایشان حمل می‌کنند و نامشان کمتر از آنچه سزاوار است شنیده می‌شود.

در گستره‌ای که از دور تنها مجموعه‌ای صنعتی به نظر می‌رسد، نسلی از متخصصان، مهندسان، تکنسین‌ها و کارگران حضور دارند که ساعت‌ها و گاهی روزها، از خانواده و آسایش فاصله گرفته‌اند. در دمایی که تابستانش گاه مرز نفس‌گیر ۵۰ درجه را رد می‌کند و زمستانش زیر تازیانه بادهای نمکی خلیج‌فارس می‌گذرد، آن‌ها همچنان کنار خطوط لوله، واحدهای فرآیندی و برج‌های بلند، بی‌وقفه مشغول‌اند.

اما چالش‌ها به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ هوای آلوده و سنگین صنعتی که بر فراز منطقه می‌چرخد، نفس هر روزه کارکنان است. با ماسک یا بی‌ماسک، آن‌ها در محیطی کار می‌کنند که استنشاق آن اغلب آسان نیست، اما قدم‌هایشان ثابت و مسئولیت‌شان استوار است.

این تلاش‌ها تنها پمپاژ گاز و تولید مواد پتروشیمی نیست؛ حفاظت از زیرساختی استراتژیک است که نبض اقتصادی کشور را در دست دارد. هر عملیات تعمیراتی زمان‌بندی‌شده، هر شیفت شبانه، و هر لحظه‌ای که یکی از کارکنان در دل تاریکی بر فراز سازه‌های فلزی قدم می‌گذارد، بخشی از زنجیره‌ای است که جریان انرژی را برای میلیون‌ها نفر پایدار نگه می‌دارد.

با وجود سختی‌ها و آلودگی هوا، بسیاری از کارکنان عسلویه با غرور از کارشان یاد می‌کنند. آن‌ها می‌دانند که دست‌رنجشان پشتوانه صنایع پایین‌دستی، صادرات و هزاران فرصت شغلی در سراسر کشور است. در دل این تلاش‌ها، نوعی همبستگی کم‌نظیر شکل گرفته؛ دوستی‌هایی که زیر سایه دود و فولاد خلق شده و میان صدها کیلومتر لوله و کابل معنا پیدا می‌کند.

پتروشیمی‌های عسلویه شبیه شهری زنده‌اند؛ شهری که به جای خیابان، خطوط لوله دارد و به جای چراغ‌های نئون، شعله‌هایی که هیچ‌گاه خاموش نمی‌شوند. و در همین روشناییِ بی‌وقفه، قهرمانانی حضور دارند که شاید نامشان در صدر اخبار نباشد، اما ستون‌های پنهان توسعه صنعتی کشورند.

این گزارش، ادای دینی است به تمام آن‌هایی که در گرمای سوزان، بادهای شور، هوای آلوده و سکوت شب‌های صنعتی، چراغ انرژی یک ملت را روشن نگه می‌دارند.