نوای جنوب:

عباس نورزائی/۱۸ شهریور سال ۱۴۰۰ 

در فضای حاکم بر مدارس قبل از انقلاب، هم‌کلاسی‌ای داشتم که وفتی معلمی جوان و سکولار وارد کلاس می‌شد، خطاب به او می‌گفت: *فلانی بیا یک ترانه بخوان تا درس را شروع کنیم.*، انقلاب که پیروز شد، من محل دیگری زندگی می‌کردم، از یکی از دوستان دیگرم، احوالش را جویا شدم، گفتند او الآن مداحی می‌کند و این امور را در فلان مسجد و منطقه در دست گرفته است.

کسانی در جامعه هستند که هنرپیشه‌اند، یعنی به اقتضای شرایط، عالمانه نقش بازی می‌کنند، اگر نان در مومن جلوه‌دادن باشد، نقش مهر بر پیشانی می‌زنند، اگر هیئتی بودن، مورد توجه باشد، وسط یا جلوی دسته‌ی سینه‌زنی، بر سر و تن‌شان گل می‌مالند و با پای برهنه حرکت می‌کنند.

اگر ضدیت با دین برای رسیدن به مقام لازم باشد، اول زن و دختران آنها کشف حجاب می‌کنند و ...

اینان بادصفت هستند، رنگ‌به‌رنگ شدن، بوقلمون‌صفتی‌، نان را به نرخ روزخوردن، حاکم معزول را لگدزدن، ازجلوی میز حاکم دست‌به‌سینه عقب‌عقب از در خارج شدن از صفات غالب آنها به‌شمار می‌رود. اگر لازم شد این‌ها حاضرند به مقامات کشور بگویند: *قربان عطر معده‌ات بروم.*

در اصطلاح جامعه‌شناسی، اپورتونیست به کسی گفته می‌شود که چندچهره و منافق است و این بیماری مخصوص افرادبزدل، بی‌شخصیت، تنگ‌نظر و خودخواه است ازاین رو *عنصر اپورتونیست در راستای منافع شخصی خود، به هیچ اصل اخلاقی و فرهنگی اعتقادی ندارد.*

اپورتونیست‌ها در دوره‌های موسوی، هاشمی، خاتمی، احمدی‌نژاد و روحانی، میدان‌داری کرده و بهره‌‌ها بردند و حالا نوبت به رئیسی رسیده است، واقعیت این است که الآن اغلب اعوان و انصارشان هم‌چنان در ادارات رخنه کرده‌اند و به چه کارها و ترفندها که  متوسل نمی‌شوند تا با بازگشت وضع سابق، زمینه‌ی رانت و رانت‌خواری را بیشتر از پیش گسترش دهند. تنها خدا باید به داد این ملت برسد که اخلاق و فرهنگ‌اش هم در معرض نابودی قرارگرفته است!